Heerlen. De stad waar ik verkracht mocht worden. De stad waar ik meerdere malen mishandeld mocht worden. De stad waar geen erkenning is. De stad waar je niet geholpen word. De stad waar mensen wegkijken. Dit is mijn ervaring. Al jaren wil ik mijn verhaal delen. Steeds doe ik het niet. Te moeilijk. Bang voor de meningen van andere. Bang voor zoveel. Over 1 dag word ik 44 jaar. Ik wil de toekomst niet meer in met deze bagage. Ik wil het minder voelen. De enige manier is uiten en opschrijven. En dat is wat ik nu doe. Ik weet ook dat ik niet de enige ben die nog steeds lijdt onder het verleden uit deze stad. Ik doe dit ook voor jullie. Wij zijn het waard.
Ik kon hier in Heerlen snel een woning krijgen. Mijn studio in Roermond ging in de verkoop en verbouwing waardoor ik snel een nieuwe woon en werkplek nodig had. Vlak na deze gebeurtenis werd mijn vader ziek en overleed. Ik verlangde erg naar een plekje waar ik tot rust kon komen. Na nu een 6 maanden hier te wonen merk ik dat ik behoorlijk getriggert raak. Veel herinneringen komen boven. Ongevraagd. Ongewild.
Ik denk nu dat het goed is.. Ik heb nog wat dingen recht te zetten en af te handelen mentaal en met mezelf. Ik ga niet voor eeuwig hier in Heerlen blijven maar voor nu is het goed. Ik denk dat het goed is om hier te zijn zodat ik door kan met schrijven en mijn verhaal kan doen zoals het is gegaan en wat veel mensen hier niet weten. Eigenlijk ook niet hoefde te weten vond ik altijd. Steeds liep ik weg van de situatie. Ik hoefde mij niet te bewijzen. Maar door dit gedrag van mij is alles bij andere mensen een eigen leven gaan leiden. Dat heeft nu effect op mij. Heerlen is maar een klein dorp.
Mijn verhaal gaat helemaal terug naar mijn vroege jeugd. Ik zal daarom heen en weer springen naar het heden en verleden. Voor nu begin ik bij wat jaren geleden. Hoe werd ik beroepsfotograaf. In 2015 zag ik zelf het leven niet meer zo zitten. Als iemand die altijd heel sterk en vurig was. Mijn vlam was uit. Gedoofd. Uitgetrapt. Omdat ik zelf schrok van mijn gedachten en zo ook niet ben vond ik ( iemand die nooit opgeeft) maar toch geen andere uitweg meer zag in de pijnen die ik voelde. De oneerlijke en soms niet te bevatten gebeurtenissen uit mijn leven. Waarvoor ik keer op keer moest helen en leren te dealen met wat de realiteit was. Om letterlijk gek van te worden. Ik merk aan mezelf dat ik wanneer ik hier aan terug denk en nu door het schrijven dit weer voel dat ik bijna moet overgeven. De druk op mijn maag is enorm. Trauma is geen grap. Trauma heeft effect op je lichaam.
Doordat ik in 2015 besloot om mij toch niet te laten kisten en te blijven vechten besloot ik een dramatische verandering te brengen in mijn leven door alles hier op te geven en te gaan wonen/werken in een ander land. Dat werd Griekenland. Ik ging naar de stad Athene. Uiteraard in overleg met mijn dochter en de toen ook betrokken hulpverleners die vanwege de vechtscheiding die ik had aanwezig waren in ons leven. Alles werd in gang gezet en ik vertrok met een tweedehandse net gekochte camera. Ik begon in mijn vrije tijd met straatfotografie en legde observerend van alles vast. Het voelde bevrijdend.